|
|
HBI HEALTH & HOMOEOPATHY CENTRE
|
|
|||||||||||
|
Siri Buku HBI Homeopati: Perubatan Alaf Baru B
ab 1 |
HOMEOPATI
DANPERUBATAN
MODEN
TENTANG PELOPORNYA Adalah wajar pada peringkat ini diperjelaskan bahawa
bukan hanya Dr. Samuel Hahnemann yang mempunyai asas ilmu pengetahuan dan
perubatan yang kukuh. Para pengikut beliau dan pelopor sistem perubatan
homeopati yang lain turut terdiri daripada doktor-doktor dan pakar perubatan
yang berpelajaran tinggi. Buku yang
sekecil ini tidak akan mencukupi untuk memuatkan cerita-cerita bagaimana
doktor-doktor ini menjadi begitu terpikat kepada homeopati sehingga mereka
turut dilamar ejekan, cemuhan, kemiskinan dan malah mengambil risiko
mengorbankan nyawa demi semangat cintanya kepada seni kesembuhan yang
sebenar. Mungkin
satu atau dua kejadian dalam hidup mereka dapat mendedahkan kepada semua
dengan sekali imbas sahaja mengenai sia-sianya ilmu terapeutik yang telah
mereka pelajari di kolej-kolej sebelum ini apabila dibandingkan dengan
kemampuan ajaib remedi ( ms 20 )-remedi
homeopati dalam menyembuhkan penyakit-penyakit yang suatu waktu dulu
membingungkan mereka sendiri. Walhal kesembuhan itu berlangsung dengan secara
begitu lembut, licin, cepat tetapi berkekalan. Daripada
sekian ramai orang yang merintis jalan ke arah memperkemaskan sistem
perubatan homeopati, Boeninghausen dikecualikan daripada senarai mereka yang
mendapat pendidikan perubatan konvensional atau alopati. Namun demikian
beliau mempunyai kemampuan dan keupayaan yang luar biasa sehingga King
Wilhelm IV mengeluarkan perintah kabinet menganugerahkannya kebenaran untuk
mengamal sebagai seorang doktor. Itupun, keterlibatannya dalam homeopati
adalah diasaskan oleh suatu peristiwa yang kukuh. Iaitu rasa terhutang
budinya terhadap homeopati justeru beliau dapat bebas daripada penyakit
T.B. Constantine
Hering yang menerima tanggungjawab daripada Dr. J.H.Robi untuk menulis tesis
bagi tujuan memperkecilkan homeopati pernah berusaha dan melakukan
penyiasatan terhadap sistem baru tersebut. Tetapi selepas saja mengkaji
bahan-bahan tulisan mengenai homeopati untuk tujuan menulis tesisnya dan
apabila jarinya yang memburuk selepas melakukan satu autopsi telah berjaya
diselamatkan daripada pemotongan (amputation)
hanya setelah mengambil satu remedi homeopati, beliau segera beralih kepada
sistem yang diasaskan oleh Dr. Hahnemann dan telah menjadi salah seorang
pelopor homeopati yang bersemangat dan berdedikasi. Beberapa
tahun kemudian, dengan mengambil risiko yang membahayakan nyawanya sendiri,
beliau telah mengujibuktikan sejenis racun ular yang berbahaya dan seterusnya
memperkenalkan penawar Lachesis
yang sangat bernilai ke dalam Materia Medica. Bahkan daripada hasil usahanya, maka telah lahir 12 jilid Materia Medica yang menjadi sumber
rujukan utama dalam homeopati. ( ms 21 ) Dari
Chicago, Illinois, seorang doktor bernama James Tyler Kent yang mendapat pendidikan
dalam ilmu perubatan daripada Eclectic
Medical Institute, Ohio (1871), dan telahpun memulai kariernya secara
profesional di St. Louis turut memilih homeopati sebagai wadah perjuangannya.
Hal itu berlaku kerana penyakit isterinya yang sangat serius gagal
disembuhkan oleh cara perubatan yang dipelajarinya daripada Eclectic Medical School ataupun oleh
para doktor perubatan alopati. Bagaimanapun penyakit isterinya itu telah
dirawat secara homeopati dengan jayanya.
Setelah
beliau meneliti Organon karangan
Dr. Hahnemann dan lain-lain buku berkaitan homeopati, beliau akhirnya
mengikat dirinya dengan homeopati. Lantas beliau dilantik sebagai Profesor of Materia Medica di beberapa
kolej termasuk Hahnemann Medical
College di Chicago. Hasil karya beliau seperti Lectures on Materia Medica dan Repertory of the Materia Medica merupakan teks yang tiada
tandingnya sehingga ke hari ini. Demikianlah
halnya dengan Dr. James Compton Burnett. Burnett pernah menyaksikan keadaan
di mana peratus kematian di sebahagian wad kanak-kanak yang dirawat secara
alopati begitu tinggi. Sedangkan di bahagian wad yang lain kanak-kanak yang
dirawat dengan penawar homeopati Aconite
sahaja menjadi semakin pulih dan pulang ke rumah selepas beberapa hari sahaja
sehingga bahagian wad tersebut menjadi kosong. Bagaimanakah seorang doktor
yang prihatin terhadap ilmunya boleh berdiam diri menyaksikan kejadian yang
sejelas ini berlaku di depan mata.
Tentulah suatu tindakan susulan perlu dibuat. Di
India, Dr. Mahendralal Sirkar yang merupakan Naib Presiden Persatuan
Perubatan British (British Medical
Association) cawangan Bengal pernah mengecam homeopati sebagai perubatan
palsu; tetapi setelah berulang kali melihat sendiri kes-kes yang dirawat oleh pengamal homeopati Babu
Rajendralal Dutta mendapat kesembuhan, akhirnya beliau secara beransur-ansur
ber- ( ms 22 ) bertambah yakin terhadap
kebenaran falsafah homeopati. Lantas beliau meninggalkan amalan sebelumnya
yang menguntungkan dari segi kewangan dan langsung tidak gentar terhadap
pemulauan yang dikenakan oleh pihak Persatuan Perubatan British. Bahkan
beliau mengatakan, “Kebenaran mesti disebarkan, dan kebenaran mesti diikuti
dengan tindakan.” Selepas melewati beberapa tribulasi akhirnya beliau diakui
sebagai seorang tokoh homeopati yang disanjung di India. Di
Malaysia, meskipun kita tidak mempunyai seorang tokoh perubatan alopati yang
boleh ditonjolkan untuk memperjelaskan kepada umum tentang kehebatan ilmu
perubatan homeopati, namun ketokohan anak Melayu pertama yang mempelajari
homeopati iaitu Dr. Burhanuddin al-Helmi boleh dikedepankan sebagai suatu
contoh unggul. Dr. Burhanuddin bukan sahaja orang yang terdidik dari segi
agama dan politik, malahan beliau mempunyai ijazah Medical Doctor of Homoeopathy (M.D.H), Doctor of Naturopathy (N.D.). Beliau juga merupakan seorang
anggota International Federation of
Naturopath (I.F.N) dan Homoeopathic
Physician Association (H.P.A. London).
Dr.
Burhanuddin sendiri mengakui bahawa penyakit lelah beliau telah berjaya
disembuhkan melalui rawatan homeopati dan mungkin justeru itulah beliau dapat
terus memainkan peranan besar dalam memperjuangkan kemerdekaan tanah air.
Bahkan mungkin kerana berjasanya homeopati itu jugalah maka, walaupun beliau
begitu sibuk, namun beliau sanggup mendidik dan mengasuh angkatan perintis
bagi mengembang dan memajukan ilmu
perubatan homeopati di Malaysia. PENEMUAN UNDANG-UNDANG KESEMBUHAN Kita biasa mendengar bagaimana Teori Graviti
ditemui oleh Newton semasa beliau
berada di bawah sepohon pokok epal. ( ms 23 ) Namun tidak ramai yang mendengar cerita bagaimana
Dr. Samuel Hahnemann menemui prinsip Similia
dalam ilmu perubatan. Cerita inipun
tidak pernah dikisahkan di dalam buku-buku sekolah. Dr.
Hahnemann merupakan seorang yang gemar kepada eksperimen. Sementara dalam melakukan
eksperimen-eksperimen itu pula, beliau sentiasa mengelakkan diri daripada
taakulan a priori di mana seseorang
itu membuat kesimpulan daripada generalisasi kepada perincian spesifik.
Sebaliknya beliau membina konklusi berdasarkan logik induktif di mana
kesimpulan umum hanya ditarik setelah melalui beberapa siri pemerhatian
terhadap kejadian-kejadian khusus berulang kali. Sewaktu
menterjemah sebuah buku Materia Medica
yang ditulis oleh Professor Cullen daripada London University, beliau tidak berpuas hati dengan kenyataan
yang menyebutkan bahawa sebab kejayaan rawatan menggunakan Peruvian Bark (kuinin) ke atas
penyakit demam malaria itu justeru ianya pahit. Penjelasan yang tidak
memuaskan hatinya itulah yang mendorong beliau mengambil beberapa dos bahan
tersebut, di mana akibatnya beliau mulai didatangi simptom-simptom seperti
hujung jari dan kaki tiba-tiba menjadi sejuk, jantungnya berdebar-debar,
anggotanya menggeletar dan pelbagai simptom lagi yang merupakan
simptom-simptom demam malaria. Andaian
sistem perubatan yang standard pada
waktu itu ialah sekiranya tubuh menghasilkan sebarang simptom, ubat hendaklah
diberikan bagi melegakan serangan simptom tersebut. Sedangkan berdasarkan pengalaman peribadi beliau, memang jelas
bahawa bahan dadah yang dikenali sebagai penyembuh penyakit malaria itu bukan
sahaja memberi kesan kepada pesakit malaria. Tetapi ia sebenarnya turut
menghasilkan simptom-simptom yang serupa apabila diberikan kepada orang yang
sihat. ( ms 24 ) Meskipun
hasil pemerhatian beliau itu tidak selari dengan dogma semasa, beliau terus
membuat pemerhatian dan eksperimen lanjut. Ini dilakukan bagi membuktikan
bahawa hasil pemerhatian pertama tadi benar-benar merupakan satu fakta
semulajadi. Penemuan
beliau menarik para doktor seangkatan beliau yang berminat dengan kebenaran
agar turut melakukan eksperimen yang sama dengan mengambil beberapa jenis
ubat dadah yang lain. Hasil
eksperimen yang berterusan tersebut telah membuktikan penemuan Dr. Hahnemann
di atas. Dan pembuktian saintifik inilah yang menjadi tunjang asas homeopati. Lantas
Dr. Hahnemann menyebutkan bahawa: “Homeopati merangkumi pemberian satu remedi
untuk satu penyakit, di mana sekiranya diberikan kepada orang yang sihat, ia
mampu menghasilkan simptom-simptom yang serupa (tidak sama) dengan
simptom-simptom penyakit - yakni similia
similibus curentur - serupa dengan yang serupa menyembuhkan: Sekiranya kamu lumpuh - kamu gunakan Strychnine yang menyebabkan
kelumpuhan. Sekiranya kamu sakit perut memulas-mulas - kamu gunakan Colocynthis yang menyebabkan kamu
sakit memulas-mulas. Sekiranya kamu sakit asma - kamu gunakan Antimony yang menghasilkan sakit
asma..... Inilah undang-undang serupa menyembuhkan yang serupa. Sangkallah
kebenaran ini dengan menunjukkan satu metode yang lebih pantas, pasti dan
boleh diterima, kiranya boleh; Jangan menyangkal semua itu hanya dengan
perkataan yang mana kami juga mempunyainya; tetapi seandainya pengalaman
membuktikan kepada kamu sebagaimana ia membuktikan kepada kami bahawa metode
saya ini yang terbaik, maka gunakanlah ia untuk menyelamat makhluk seperti
kamu dan letakkan keagungan kepada Tuhan.” ( ms 25
) PENGGUNAAN PRINSIP SIMILIA DALAM PERUBATAN MODEN Terdapat dua
cara rawatan yang diguna dan diklasifikasikan oleh pemikir perubatan sehingga
ke hari ini, iaitu contraria contraris
dan similia similibus. Menerusi
kajian-kajian, makmal-makmal, percubaan-percubaan klinikal dan bantuan
daripada kerajaan dan syarikat multi-nasional, perubatan moden telah
membangun dan mengaplikasikan prinsip
contraria jauh ke hadapan. Sementara prinsip similia yang pernah dibicarakan di masa Hippocrates, walaupun
dibangun semula secara saintifik oleh Dr. Samuel Hahneman di akhir abad
ke 18, tetapi perkembangannya masih belum meluas seperti yang diharapkan. Walaupun begitu, beberapa ahli
perubatan berpandangan prinsip similia ini
ada digunakan dalam amalan perubatan alopati secara tidak langsung. Hal ini
disebabkan sebarang prinsip atau undang-undang yang ditemui itu harus
bersifat universal. Dengan demikian, tindakan ubat-ubatan yang boleh
menimbulkan simptom-simptom ubat pada orang yang sihat boleh diperhatikan
apabila ia digunakan dalam kes merawat pesakit meskipun pada asasnya sistem tersebut
berpandukan kepada sistem contraria.
Fakta ini telah dibuktikan oleh
Dr. Hahnemann sendiri di dalam bukunya Organon of Medicine yang turut memetik nama-nama doktor alopati
yang membuat preskripsi sedemikian.
Antaranya ialah penggunaan: Veratrum
alb. dalam kes kolera, Agaricus
dalam epilepsi, Senna bagi
kolik, Wine dalam radang demam, Aloes dalam diarea, Millefolium bagi pendarahan, Nux moschata bagi sawan pitam, Scilla dalam pleurisi, Cinchona dalam gastralgia dan jaundis,
dan Potash bagi tetanus. S.M.Gunavante juga menyebutkan
contoh yang diberikan oleh Dr.R.H.Savage mengenai penggunaan Digitalis bagi kegagalan
jantung, Sulphur bagi
gatal-gatal dan ruam
kulit, Colchicine ( ms 26 ) bagi
gout akut, asid Boric sebagai
pembasuh mulut untuk ulser, dan begitu juga dengan Ipecacuanha dan beberapa bahan lain, di mana dosnya sahaja yang
berbeza daripada homeopati. Ini
adalah justeru homeopati memberinya dalam dos yang diperkecilkan bagi tujuan
memperkuatkan kuasa di samping mengurangkan kesan dadah. Bagaimanapun, seperti yang
disebutkan oleh Dr. Savage, bukannya dos remedi yang menjadikan satu-satu
amalan itu homeopati, tetapi keserupaan semulajadi simptom-simptom dalam
ujibukti (atau ketoksikan bahan tersebut) dengan simptom-simptom pesakit yang
menjadikannya homeopati. Sebenarnya percubaan-percubaan klinikal tidak memperuntukkan
bagi meneliti variasi dalam tindakbalas individu walaupun memang terdapat
variasi tindakbalas individu terhadap ubat dadah yang sama. Dalam keadaan di mana variasi ini wujud,
salah satu puncanya tentulah boleh dikaitkan kepada apa yang dinamakan
sebagai kesan homeopati (homoeopathic
effect). Sekiranya pemerhatian dapat
dilakukan bagi hipotesis mengenai sebab-musabab berlainan pesakit
mendapat kesan yang berbeza walaupun diberikan ubat yang sama, ia
memungkinkan lahirnya satu revolusi terapi ubat dadah. Suatu terapi yang
bukan sahaja akan membuktikan prinsip similia
homeopati, malah yang akan menguntungkan insan sejagat. Berbanding dengan
usaha menyogok pesakit dengan penambahan dos ubat dadah beserta natijah
reaksi yang berlawanan, ia akan membolehkan kita mengindividualisasi
preskripsi bagi menyesuaikan ubat dengan pesakit tertentu. Bahkan akhirnya,
kita mungkin boleh menjangkakan tindak balas penyembuhan berikutan pemberian
dos bahan yang lebih kecil atau dalam bentuk potensi. Sambungnya lagi: ( ms 27 ) “Saya tidak mengatakan
homeopati menawarkan kesembuhan kepada setiap penyakit, tetapi pendekatan
homeopati membolehkan kita merawat pesakit sebagai individu dan bertindak
selektif dalam memilih satu-satu remedi tanpa menyebabkan pesakit itu
melarat, dan kos pempreskripsian pula dapat dikurangkan dengan banyak
sekali.” MENGENAI
KERJASAMA ANTARA HOMEOPATI DAN
ALOPATI Seorang
pakar, Kenneth Walker dalam bukunya Diagnosis
of Man menulis, “Seorang doktor alopati boleh mempelajari lebih banyak
lagi daripada seorang homeopath sekiranya ia berfikiran terbuka. Homeopati
telah dapat mengelak daripada terjebak ke dalam beberapa kesilapan yang mana
sekolah perubatan alopati telah terjatuh.” Lalu disimpulkan oleh Gunavante
bahawa, sekiranya homeopati tidak dilayan dengan sikap permusuhan yang
hebat, manusia sejagat sudah tentu mendapat faedah daripada pandangan yang
adil terhadap kedua sistem, iaitu contraria
dan similia. Sebenarnya kedua-dua
sistem ini mempunyai peranan masing-masing dalam rangkausaha merawat para
pesakit. Berikut ialah saranan-saranan
S.M.Gunavante yang boleh membantu ke arah terikatnya kerjasama antara kedua
sistem: -
Remedi homeopati seharusnya
digunakan dalam semua keadaan akut dan kronik, melainkan tanda-tanda,
simptom-simptom, pemeriksaan fizikal dan laporan patologi mendedahkan
bahawa keadaan pesakit telah menjadi semakin serius dan
memerlukan tindakan segera bagi memberi kelegaan dan menyelamatkan
nyawa. Untuk tujuan ini seorang doktor atau pengamal harus dipimpin
oleh para 3 Organon, iaitu: dia
harus tahu apa yang dapat (atau tidak dapat) disembuhkan dalam penyakit
itu, dia harus tahu apakah ( ms 28 )
penawar-penawar yang boleh menyembuhkan keadaan tersebut, dan akhirnya
dia harus tahu bagaimana menggunakan penawar berkaitan untuk
memberikan kesan kesembuhan yang cepat dan lembut. - Meskipun
prinsip yang digariskan ialah para homoeopath
harus merawat berdasarkan keserupaan simptom, kadang-kadang timbul keperluan
bagi penggunaan dos fisiologi dengan tujuan melegakan atau meringankan
kesakitan. Dr. Hahnemann sendiri menyedari mengenai keadaan ini seperti yang
disebutkan dalam para 67 Organon,
di mana apabila berlaku kes-kes kecemasan yang membahayakan nyawa tidak
memberikan waktu untuk penawar homeopati bertindak, maka dibolehkan rawatan
cemas atau rawatan dalam dos fisiologi dilakukan, umpamanya dalam situasi
kemalangan, asfiksia, sesak nafas dan seumpamanya. Demikian juga dalam kes seperti pesakit mengalami sakit batu
karang dalam ginjal yang tidak dapat ditahan lagi dan boleh membawa kepada
pengsan - maka dibenar menggunakan ubatan analgesik sepertimana anaestetik
digunakan dalam pembedahan. - Penting disebutkan bahawa seandainya doktor itu mahir dan mendapat keyakinan daripada pesakitnya, adalah lebih ideal baginya menggunakan remedi homeopati walaupun dalam kes seperti tersebut di atas. Bahkan seorang doktor atau pengamal homeopati itu tidak harus menjadikan maksud Dr. Hahnemann di atas sebagai alasan atau keizinan untuknya mempraktikkan amalan alopati dan mempreskripsi ubat-ubatan alopati, ubat dalam dos fisiologi atau ubat dadah. Sebagai penutup tirai, Gunavante
mengingatkan bahawa Dr. Von Grauvogl pernah menulis pada tahun 1845:
“Sekiranya homeopati merawat kesemua kes dan dalam setiap kes ia hanya
merawat berdasarkan undang-undang keserupaan semboyan (
ms 29 ) (similarity), ia akan
jatuh ke dalam kesilapan yang sama sebagaimana alopati. Maknanya, kedua sains ini sebenarnya tidak
berbeza dalam ertikata pertentangan, malah sebaliknya melengkapkan antara
satu sama lain.” <Atas> --------- o --------- Hakcipta 1999 (CD Copyright 2005) Ó Mohamed Hatta Abu Bakar, HMD
|
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||||
|
|
|
|